تبادل لینک هوشمند
ﺑﺎ ﺣﺮص در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺪم و از دﺳﺘﺶ ﺧﻼص ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﯿﺎم! ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ دﺧﺘﺮا ﺑﯿﺎم!
ﮐﯿﻮان ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﮑﺎرِ ﻣﻦ واﺳﻪ ﺟﺪاﯾﯽ از ﺧﻮدش ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد دﺳﺘﺶ و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ دور ﺳﺎﻋﺪم ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺒﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ. آﺧﻪ زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺎ ﺳﭙﺮد و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺳﯿﻨﺎ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻣﻦ. ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﺎﻣﻮرم و ﻣﻌﺬور.
ﺑﺎ ﺻﺪايِ ﺟﯿﻎ ﻣﺎﻧﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﭽــــــﻪ ام؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و رگ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﺤﻮِ ﺧﻨﺪه اش ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ اﺧﻤﺎش و ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- اﮔﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدي اﯾﻦ رﯾﺨﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي ﺧﻮدت و!
و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم اﺷﺎره ﮐﺮد. وا! اﯾﻨﻢ ﻣﺸﮑﻞِ رواﻧﯽ داره ﻫﺎ!
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪا وﻟﯽ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻪ رﯾﺨﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم؟
ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﻮدم ﺟﻮاب داد:
- اﯾﻦ رﯾﺨﺘﯽ!
ﮐﻔﺮي ﺷﺪم اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺘﺶ و دور ﮐﻤﺮم ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﮐﻒ دﺳﺘﺶ روي ﺷﮑﻤﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﺗﺎ دﺳﺘﺶ اوﻣﺪ رو ﺷﮑﻤﻢ زدم زﯾﺮ ﺧﻨﺪه. ﺳﺮﯾﻊ
دﺳﺘﺶ و از ﺷﮑﻤﻢ دور ﮐﺮدم و ﺧﻨﺪه ام و ﻗﻮرت دادم. ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻗﻠﻘﻠﮑﯿﻢ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ روي ﺷﮑﻢ. ﻣﻦ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻓﺸﺎر داد و
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺪم ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﺣﺲ ﺗﺮس ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺣﺲِ ﻗﺸﻨﮕﯽ داﺷﺘﻢ، از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺳﻔﺖ ﻣﻦ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ در ﻧﺮم. اﻧﮕﺎر داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎزي ﻣﯽ
ﮐﺮدﯾﻢ. ﯾﻪ ﺑﺎزي ﺷﯿﺮﯾﻦ!
ﺑﺎ دﯾﺪن ﺳﻨﮓ ﺑﺰرﮔﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم! ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺳﻤﺖ ﺳﻨﮓ رﻓﺘﯿﻢ. ﻣﻦ روي ﺳﻨﮓ ﻧﺸﺴﺘﻢ و اون ﭘﺸﺘﻢ اﯾﺴﺘﺎد. ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم. ﺑﺎ دﯾﺪن ﻫﻤﻮن ﮔﺮوه ﭘﺴﺮ و ﻫﻤﻮن
ﭘﺴﺮي ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻻﻧﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرِ ﺷﺮﯾﻔﺶ اداﻣﻪ ﻣﯽ داد ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﻋﺰت ﻧﻔﺲ و ﻋﺸﻖ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﺮﻣﻪ از
ﻫﺴﺘﯽ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪم رﻓﺖ. دﺳﺖ ﮐﯿﻮان رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺑﺎزوﻫﺎم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺤﮑﻢ ﻣﻦ و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮدش ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ. ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم
و ﺑﺎ دﯾﺪن رد ﻧﮕﺎش ﮐﻪ روي ﭘﺴﺮه ﺑﻮد ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ﭼﻮﻧﻪ اش و روي ﺳﺮم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﺮف زدن:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اون دﻓﻌﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺗﻮﻟﺪ اون ﻃﻮري ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽ ﮐﺮدم. وﻟﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ازم ﻧﺘﺮس. ﻣﻦ ﺗﺠﺎوزﮔﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ. دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن
ﻫﺴﺘﻢ ﺧﻮدﺷﻮن، ﺧﻮدﺷﻮن رو دو دﺳﺘﯽ ﺗﻘﺪﯾﻤﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ.
ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ از ﮐﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدم. از ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﺎ از اون ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد
ﯾﺎ از ﺧﻮاﻫﺸﺶ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ وﻟﯽ ﺣﺴﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮه. ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﺗﻮام ﺳﻌﯽ در ﺗﺮﺳﻮﻧﺪن ﻣﻦ ﻧﮑﻦ ﺧﻮاﻫﺸﺎ!
ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻟﺒﺎش و ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ دﯾﺪم وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺗﻤﻮم وﺟﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زﻧﻪ. ﭼﻨﺪ
دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاش و ﺷﻨﯿﺪم:
- ﭼﺸﻢ! ﭘﺲ ﺣﺎﻻ دوﺳﺘﯿﻢ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي اوﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻓﺸﺎر داد. ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺳﺮم ﺑﻮﺳﯿﺪه ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻣﻦ و دﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺗﺨﺲ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﺪي ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻦ ﭘﺸﺖ ﮐﻠﻪ اش و ﻣﯽ ﺧﺎروﻧﺪ. ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و زﯾﺮ ﻟﺐ
ﮔﻔﺘﻢ:
- دﯾﻮاﻧﻪ!
دﺳﺘﺶ و ﺟﻠﻮم دراز ﮐﺮد. ﻣﻨﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ دﺳﺘﻢ و ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﺪ ﻧﻈﺮِ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﺑﯿﻦِ ﻣﻦ و ﮐﯿﻮان در ﻃﻮل ﻣﺴﯿﺮ،
رﺳﯿﺪﯾﻢ. اون ﻗﺪر اﯾﻦ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ دو دﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻣﺎ ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﻤﺖ ﺗﺨﺘﯽ
ﮐﻪ ﻣﺎﮐﺎن، ﻣﻬﺘﺎب، ﮐﺎﻣﯿﺎر، ﺳﯿﻨﺎ، ﺳﺎرا، ﺳﺮﻣﻪ و ﻣﯿﻨﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن رﻓﺘﯿﻢ و ﻣﻦ ﯾﻪ ﻟﺒﻪ ي ﺗﺨﺖ و ﮐﯿﻮان ﻟﺒﻪ ي ﻃﺮف دﯾﮕﻪ اش ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﻧﮕﺎه
ﻣﻌﻨﺎ داري ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد.
اون روزم ﺑﺎ ﺗﻤﺎمِ ﺧﻮﺑﯿﺎ و ﺑﺪﯾﺎش ﮔﺬﺷﺖ و ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد، ﻃﻮري ﮐﻪ ﺟﺰء ﺑﻪ ﺟﺰء ﺧﺎﻃﺮات در ذﻫﻨﻢ ﺣﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﯿﺮون ﻫﻢ
ﻧﻤﯽ رﻓﺖ.
*****
ﻫﺮﭼﯽ اﺳﺘﺎرت ﻣﯽ زدم اﺻﻼ روﺷﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼِﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺣﺮص ﺳﻮﯾﯿﭻ و در آوردم و در و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم. ﻣﯿﻨﺎ زودﺗﺮ از ﻣﻦ
ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﺎراش دﻧﺒﺎﻟﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﯾﺎد ﺳﺮخ و ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪﻧﺎي ﻣﯿﻨﺎ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ زود ﯾﺎد ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ اول ﮐﺎر ﺟﺎ
زده ﺑﻮد. ﯾﻪ ﻟﮕﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻻﺳﺘﯿﮏ زدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ دوﯾﺪم ﺗﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ درﺑﺴﺖ ﺑﮕﯿﺮم.
ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. راﻧﻨﺪه ﭘﺪرم و درآورد اﻧﻘﺪر ﻏﺮ ﻏﺮ ﮐﺮد. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮِ ﺧﻮدﺷﻢ ﻧﺒﻮدا! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻃﻮري ﺧﻮدش و ﺧﺎﻟﯽ
ﻣﯽ ﮐﺮد دﯾﮕﻪ. ﭘﻮل راﻧﻨﺪه ﺗﺎﮐﺴﯽ و دادم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺘﻢ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎﺧﯿﺮ! ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﮐﻦ! ﺳﺮﯾﻊ دﮐﻤﻪ ﯾﺎزده رو زدم و
آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد. ﺑﺎ اﯾﺴﺘﺎدن آﺳﺎﻧﺴﻮر دﺳﺖ از ﻏﺮ ﻏﺮ ﮐﺮدن ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﻣﻬﺘﺎب رﻓﺘﻢ و اوﻧﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ دﻟﻬﺮه
ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺮا ﮔﻮﺷﯿﺖ و ﺟﻮاب ﻧﺪادي ﻫﺎن؟ ﮐﯿﻮان ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ! زودﺗﺮ ﺑﺮو!
زﯾﺮِ ﻟﺐ ﯾﻪ ﺑﺴﻢ ا... ﮔﻔﺘﻢ و در زدم. ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪم. ﺑﺎ دﻟﻬﺮه در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و داﺧﻞ و ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﮐﯿﻮان روي ﻣﺒﻞ ﭼﺮﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. دﺳﺘﺶ و
ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﻓﺮو ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺮش ﭼﻨﮓ زده ﺑﻮد و آرﻧﺠﺶ روي زاﻧﻮﻫﺎش ﻗﺮار داﺷﺖ. ﮐﻼﻓﮕﯽ از ژﺳﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ. در و آﻫﺴﺘﻪ
ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺗﺮس ﮔﻔﺘﻢ:
- آﻗﺎي ﮐﯿﺎن!
ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ي ﻣﻦ ﻣﺜﻞِ ﺟﺖ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. در اﯾﻦ ﺣﯿﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ
ﺣﺮف زدن و وﻟﻮمِ ﺻﺪاش ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﻣﺶ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽ رﻓﺖ:
- ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎﺧﯿﺮ! ﮔﻮﺷﯿﺘﻢ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ دادي! ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ داري؟
دﯾﮕﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻮن ﻧﺼﻒ ﻧﺼﻒ ﯾﻪ ﻗﺪﻣﻢ ﻧﺒﻮد، ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﮐﺪوم ﮔﻮري ﺑﻮدي ﺗﺎ اﻻن؟ ﻫﺎن؟
ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ در و ﮐﯿﻮان ﻫﻢ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد. رگ ﮔﺮدن و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻟﺒﺎش و ﻣﺤﮑﻢ رو ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ
داد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺮزﺧﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم. ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زد و ﻣﻨﻢ از ﺗﺮس ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺗﻮ اون ﻫﯿﺮ و وﯾﺮي ﺷﺪﯾﺪ
ﻫﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﺎﻣﺰه ﻣﯿﺸﻪ. ﺟﺬاﺑﯿﺖ و ﻏﺮور ﺧﺎص ﺧﻮدش و داﺷﺖ. ﺑﻪ رگ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. دروغ ﭼﺮا! دﻟﻢ ﺿﻌﻒ
رﻓﺖ. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺗﯿﺸﺮت ﻃﻮﺳﯽ ﺗﯿﺮه ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎش رﻧﮓ ﻃﻮﺳﯽ داﺷﺖ. ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ داﺧﻞ ﭼﺸﻤﺎش
ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﻧﻔﺴﺎش آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺣﺮارت ﺧﺎﺻﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎش و از ﯾﮑﯽ از ﭼﺸﻤﺎم ﺑﻪ اون ﯾﮑﯽ
ﻣﯽ دوﺧﺖ و ﯾﻪ ﮐﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ اوﻣﺪ ﭼﺸﻤﺎش. ﺣﺎﻻ ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺑﻪ ﻟﺒﺎم دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه. ﻣﺴﺦ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮدم، ﻣﯽ
دوﻧﺴﺘﻢ آﺧﺮ اﯾﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ﭼﯿﻪ! اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻧﻔﺲ ﻫﺎش و ﭼﺸﻤﺎش اﺧﺘﯿﺎر ﻫﺮ ﮐﺎر دﯾﮕﻪ اي رو ازم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ اوﻣﺪ. ﻓﺎﺻﻠﻪ ي
ﺻﻮرﺗﻤﻮن ﯾﻪ ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. از ﺗﺮس، دﻟﻬﺮه، اﺿﻄﺮاب، ﻫﯿﺠﺎن و ﻫﻤﻪ ي ﺣﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻮ دﻟﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ دﻟﻢ رﺧﺖ
ﺑﺸﻮرن ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺴﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪ اي ﮔﺮﻣﯽ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ رو اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم.
اﻣﺎ ﻧﻪ روي ﻟﺐ ﻫﺎم، ﺑﻠﮑﻪ روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ. ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﻮ دﻟﻢ ﮐﺎرش و درك ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽِ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اي ﺑﻪ دﻟﻢ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. دﺳﺘﺶ و دور ﺷﻮﻧﻪ ام اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﻣﻦ و از در ﺟﺪا ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﻮدش ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ. ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺎش از ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ ﺟﺪا ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ
دﻗﯿﻘﻪ ﻟﺒﺎش و ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ از ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ ﺟﺪا ﮐﺮد و ﺳﺮش و ﮐﻨﺎرِ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﯽ ﺧﺒﺮم ﻧﺬار ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ!
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد. ﻗﻠﺒﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. اﻧﮕﺎر ﻧﻤﯽ زد. اداﻣﻪ داد:
- ﻣﻦ ﺟﻮﻧﻢ و واﺳﻪ دوﺳﺘﺎم ﻣﯿﺪم. ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﻪ دوﺳﺖ ﻣﻦ.
اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻠﻤﻪ ي دوﺳﺖ و ﺑﺎ اﮐﺮاه ﻣﯿﮕﻪ. اﻧﮕﺎر ﺟﻠﻮي ﺧﻮدش و ﻣﯽ ﮔﯿﺮه ﺗﺎ ﮐﻠﻤﻪ ي دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﺟﺰ دوﺳﺖ ﻧﮕﻪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻟﺒﻢ ﺣﮏ ﺷﺪه
ﺑﻮد. اون ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺣﺲ داﺷﺘﻢ، اﻃﻤﯿﻨﺎن، اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺣﺎﻣﯽِ ﻣﺤﮑﻢ، ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮب، اَه ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﺳﻤﺶ و ﭼﯽ ﺑﺬارم! وﻟﯽ ﻗﻠﺒﻢ رﯾﺘﻢِ
ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ رﯾﺘﻢ ﺧﺎﺻﯽ ﺧﻮن و ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﭘﻤﭙﺎژ ﮐﺮد. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم داغ ﺷﺪه. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ادﮐﻠﻦِ ﺧﻮش
ﺑﻮش و ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﻣﻦ و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻓﺸﺎر داد، ﺑﻌﺪ آﻫﺴﺘﻪ ازم ﺟﺪا ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﮔﻮﺷﯿﺖ و ﺑﺪه.
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، ﺷﯿﻄﻮن ﺑﻮد. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﻨﻢ در اﯾﻦ ﺑﺎزي ﻓﯽ اﻟﺒﺪاﻫﻪ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ اﺑﺮوم و دادم ﺑﺎﻻ و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﺸﻤﺎت دارن ﻟﻮ ﻣﯿﺪن ﮐﺎرِ ﺑﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﮑﻨﯽ.
و اﺑﺮوﻫﺎم و ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧُﭻ ﻧﻤﯿﺪم!
ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻧﺪون ﻧﻤﺎم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻨﺪه اش ﺑﮕﯿﺮه و دوﺑﺎره رگ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ. ﯾﻪ ﻗﺪم اوﻣﺪ ﻧﺰدﯾﮏ و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺲ ﻣﺠﺒﻮرﯾﻢ ﺑﺎ زور ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ! ﻣﺜﻞِ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭘﺲ ﮔﺮﮔﻢ ﺑﻪ ﻫﻮا! اﮔﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﻣﻦ و ﺑﮕﯿﺮي ﮔﻮﺷﯿﻢ و ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺪم.
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ وﻟﯽ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮِ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﻤﻠﺶ ﺑﻮدم ﻓﺮزﺗﺮ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ از زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﻓﺮار ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺒﻞ
ﻫﺎي ﭼﺮﻣﯽ دوﯾﺪم. ﺧﻮدم و رو ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺮت ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﮐﻔﺶ ﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪم روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ واﯾﺴﺎدم و ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم، اﻣﺎ اون ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻦ و از روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ
ﺑﺮداﺷﺖ و ﯾﻪ دور ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻮن ﻣﻦ ﮔﺮگ زرﻧﮕﯿﻢ ﺑﻠﺪم ﺑﯿﺎم رو ﺑﻠﻨﺪﯾﺎ!
در ﻣﯿﻮن ﺧﻨﺪه ﺟﯿﻎ زدم:
- ﻣﺘﻘﻠﺐ!
ﮔﻮﺷﯿﻢ و از ﺟﯿﺐ ﻣﺎﻧﺘﻮم در آورد و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽِ ﺧﻮدش زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﮐﺎري داﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰن. ﻣﺚ راﺑﯿﻦ ﻫﻮد ﻣﯿﺎم ﻧﺠﺎﺗﺖ ﻣﯿﺪم.
ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻨﺪه ام و ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- د آﻗﺎي ﮐﯿﺎن ﺷﺮﮐﺖ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﺎراﺳﺖ؟ ﺷﻤﺎ ﮐﺎر ﻧﺪارﯾﻦ؟ ﺑﺪوﯾﯿﺪ ﮐﺎراﺗﻮن و اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ آﻗﺎي ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ دارﯾﻦ و
اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﭘﺎﺳﺎژ رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺪﯾﻦ.
دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺸﻢ. ﺷﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎ.
و ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش رﻓﺖ. ﻣﻨﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن. ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و وﻗﺖ ﺳﺮ ﺧﺎروﻧﺪن
ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻧﻬﺎر ﻫﻢ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﮐﯿﻮان ﯾﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ آورد و ﻣﻦ در ﻫﻤﻮن ﺣﯿﻦِ اﻧﺠﺎم دادنِ ﮐﺎرام ﮔﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﯾﻪ ﮔﺎزي ﻫﻢ ﻣﯽ زدم. ﺑﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪن
ﮐﺎرم و ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن ﻣﯿﺰ ﻧﮕﺎم و ﺑﺎﻻ آوردم و ﮐﯿﻮان و دﯾﺪم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮐﺶ و ﻗﻮس ﻣﯽ داد و در ﻫﻤﻮن ﺣﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- اﻻن ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺎري واﯾﺴﺎدي ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ!
ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐُﭗ ﮐﺮدم:
- واي ارﺷﮏ!
اﺧﻤﺎي ﮐﯿﻮان ﺗﻮ ﻫﻢ رﻓﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺮس ﮐﯿﻔﻢ و ﭼﻨﮓ زدم. ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﯿﻮان ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ اﺧﻤﺎي در ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم راه اﻓﺘﺎد. ﮐﺴﯽ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ
ﻧﺒﻮد. ﺳﻮار آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪﯾﻢ. دﻟﻢ ﺑﺮاي ارﺷﮏ ﺑﯽ ﺗﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻋﺎدت داﺷﺖ ﻧﺰدﯾﮏ اوﻣﺪﻧﻢ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻃﻮرِ ﮐﺎﻣﻼ ﻏﺮﯾﺰي ﺟﻠﻮي در ﻣﯽ
ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ در ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﭽﻪ ام ﭼﺸﻢ اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﻮد. زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ اون ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺘﺎره ﻫﺮ وﻗﺖ ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎزي
ﮐﻨﻪ اﺧﻤﺎش و در ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ و ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﻣﺤﻞ ﻧﻤﯿﺪه!
ﺻﺪاي ﭘﺮ ﻃﻌﻨﻪ ي ﮐﯿﻮان رو ﺷﻨﯿﺪم:
- ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ارﺷﮏ!
ﻣﺎت ﻣﻮﻧﺪم. ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ. آﺳﺎﻧﺴﻮر اﯾﺴﺘﺎد. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ و از ﺷﺮﮐﺖ ﺑﯿﺮون
زدم. ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن واﯾﺴﺎدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﮐﯿﻮان ﻣﺘﻮﻗﻔﻢ ﮐﺮد:
- ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪاري؟
ﭘﮑﺮ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻪ ﺧﺮاب ﺷﺪه.
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺎت ﻫﻢ زد. ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺎﺑﻠﯿﺘﺎش ﺗﻮ ﺣﻠﻘﻢ! آﻗﺎ ﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰن ﯾﺎ اﺧﻢ ﮐﻦ دﯾﮕﻪ! ﭼﺮا ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﺖ و ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺑﯽ رودرﺑﺎﯾﺴﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪم. ﺑﺎزم ﻫﻮاي ﺧﺎص داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ! ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم. داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ
ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺑﺸﻢ:
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺳﯿﻨﺎ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟
- وا! ﺳﻮاﻻ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺎ! ﭼﻮن ﺑﺎ ﺗﻮ ﺻﻤﯿﻤﯿﻢ!
- ﻣﻦ ﻓﺮق دارم.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﮐﭙﯽ ﺑﺮاﺑﺮ اﺻﻞ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ:
- ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﺜﻼ؟
ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ اﺧﻢ ﺳﺮش و ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﮔﻔﺖ:
-ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﺬرﯾﻢ! ﭼﺮا ارﺷﮏ و ﻧﻤﯿﺪي ﭘﺮورﺷﮕﺎه؟
اﯾﻦ و ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺟﻮش آوردم! ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﺑﺎ داد ﮔﻔﺘﻢ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺮا داد ﻣﯽ زﻧﯽ؟
ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﺣﺮﺻﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽِ زﯾﺎد واﺳﻪ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدﻧﺶ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﺮه و ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺟﺮات دادي ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺳﻮاﻟﯽ ازم ﺑﭙﺮﺳﯽ؟
اﺧﻢ ﮐﺮد. اﻧﮕﺎر ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮد:
- ﭼﻮن دوﺳﺖ دارم. ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ!
ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدم. ﺟﻮاﺑﺶ ﻣﺰﺧﺮف ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺗﻮ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻪ! ﻣﺘﻘﺎﺑﻞِ ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﻮدت ﺟﻮابِ ﺧﻮدت و دادي. ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ!
ﮐﻔﺮي ﺷﺪ:
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﻪ!
ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞِ ﺧﻮدش ﺑﺮزﺧﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻪ ﻧﻨﻪ اﻣﯽ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎﻣﯽ! ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﭼﻪ!
-ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻧﮑﻦ! ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﻢ و ﺑﺪه ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزﯾﺎ!
ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدم:
- زورﯾﻪ؟
- آره ﮐﻪ زورﯾﻪ!
- ﻣﻦ زﯾﺮ ﺑﺎر زور ﻧﻤﯿﺮم! ﻫﺮﮐﺎري ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﮑﻦ!
ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﺗﻤﻮم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ ﻓﺮوﮐﺶ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻈﻠﻮم اﻣﺎ ﺗﺨﺴﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ! ﺧﻮاﻫﺶ!
اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و در ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﺮد. دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ. ﺧﻮاﻫﺸﺶ و ﻃﻮري از ﺗﻪ ﮔﻠﻮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﺘﻨﺶ واﺳﻪ ﮔﻔﺘﻦ
اﯾﻦ ﺣﺮف!
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ:
- ﺑﻪ ﻫﻤﻮن دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﺑﺎي ﺗﻮ ﻧﺬاﺷﺘﻨﺖ ﭘﺮورﺷﮕﺎه!
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﺮﺟﯿﺢ داده ﺑﻮد ﺑﺎﻫﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﻨﻪ. ﭼﯿﺰي زﯾﺮِ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم. ﺑﻌﺪم ﺳﺮش
و ﺗﮑﻮن داد و ﺑﺎ اﺧﻢ ﻣﺸﻐﻮل راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺷﺪ. ﮐﯿﻮان ﯾﻪ ﻃﻮري ﺑﻮد. ﯾﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻼ ﻧﺎﻣﻠﻤﻮﺳﯽ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم و ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ي ﺳﺮد
ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺑﻪ رو ﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ارﺷﮏ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ. اون ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ
ﻣﺚ ﻣﻦ ﻧﺒﻮده ﻋﻤﺮا اﮔﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ درك ﮐﻨﻪ.
ﺑﺎ اﯾﺴﺘﺎدن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم اﻣﺎ اون ﻓﻘﻂ اﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺗﺎ در ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ و ﺑﺴﺘﻢ ﮔﺎز داد اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮﻣﺰِ ﺻﺪا داري ﮐﺮد و دﻧﺪه
ﻋﻘﺐ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻨﻢ ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻪ ﮐﺎراش ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم. دﯾﺪم ﻣﺎﺷﯿﻦ و دﯾﮕﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﺪه. ﺷﻮﻧﻪ ام و ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﯾﺎدآوريِ ارﺷﮏ ﺳﺮﯾﻊ درِ
ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺗﺎ درِ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺴﺘﻢ ﺻﺪاي ﮔﺎز ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ و ﺷﻨﯿﺪم. ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. اﻧﮕﺎر دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺎﻫﺎم ﻗﻬﺮ ﮐﻨﻪ اﻣﺎ دﻟﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ
ﻧﺸﺪه ﻣﻦ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪم ﺑﺬاره ﺑﺮه. ﭼﻪ ﺣﺲ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ داﺷﺘﻢ. ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﺗﻔﺴﯿﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرش ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺳﺎﺧﺘﻪ
ي ذﻫﻦ ﺧﯿﺎﻟﺒﺎف ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻪ. ﻣﻬﻢ ﺣﺴﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺎر ﮐﯿﻮان ﺑﻬﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺣﯿﺎط و ﮔﺬروﻧﺪم و وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم. ﺑﺎ دﯾﺪنِ
ارﺷﮏ ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ارﺷﮑﻢ ﯾﻪ ﮐﻢ اول ﺑﺎﻫﺎم ﺑﺪﻗﻠﻘﯽ ﮐﺮد. اﻧﮕﺎر اوﻧﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد دﯾﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ
ﺷﺎﻣﺶ و ﺧﻮرد و ﮐﻨﺎر ﺳﺘﺎره ﺧﻮاﺑﯿﺪ. ﺳﺘﺎره دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي آروﻣﯽ ﺑﻮد! ﺧﯿﻠﯽ آروم، ﻃﻮري ﮐﻪ از دﯾﻮار ﺻﺪا در ﻣﯽ اوﻣﺪ از اﯾﻦ دﺧﺘﺮِ ﻧﺎزِ ﮐﻮﭼﯿﮏ
ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦِ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن و ﻣﯿﻨﺎ وارد اﺗﺎﻗﻢ ﺷﺪم و ﻣﺎدر و دﺧﺘﺮ رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. رو ﺗﺨﺘﻢ دراز ﮐﺸﯿﺪم
ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي زﯾﺮ ﺳﺮم ﻟﺮزﯾﺪ. ﮔﻮﺷﯿﻢ و از زﯾﺮ ﺑﺎﻟﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﮐﯿﻮان ﺑﻮد. ﺗﻤﺎس و ﺟﻮاب دادم:
- ﺑﻠﻪ؟
ﯾﻪ ﮐﻢ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد. اداﻣﻪ دادم:
- ﮐﯿﻮان ﺧﻮﺑﯽ؟ ﭼﯽ ﺷﺪه اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟
ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﺶ و از ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯿﭽﯽ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ! ﺧﻮاﺑﺎي رﻧﮕﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ!
ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﭼﺸﻤﺎم ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺣﺪ ﺧﻮدش و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺗﻤﺎس ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﮔﻮﺷﯽ و از ﺧﻮدم دور ﮐﺮدم. ﻣﺜﻞِ
اﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺊ دﻧﯿﺎ رو ﻣﯽ دﯾﺪم ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺗﻤﻮمِ ﺗﻌﺠﺒﺎم ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﻟﺒﺨﻨﺪم ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﮔﻮﺷﯽ و ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻓﺸﺎر دادم و ﺳﺮم و روي ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر دادم. ﺗﻤﻮم ﮐﺎرام ﻏﯿﺮ ارادي ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎم و روي ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺗﻤﻮم
ﺳﺮﺧﻮﺷﯽِ اون ﻟﺤﻈﻪ، اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﺑﺎﺷﻪ، ﺣﺘﯽ واﺳﻪ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺘﻦ و آرزوي ﺧﻮاب ﺧﻮب دﯾﺪن، ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ!
- ﺑﺮو ﺑﯿﺮون ﺣﻮﺻﻠﻪ ات و ﻧﺪارم!
ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺸﺎد ﺷﺪ. ﭼﺮا ﮐﯿﻮان اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﺣﻮﺻﻠﻪ ي ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺖ و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻢِ ﻣﯿﮕﻞ، دﺧﺘﺮِ ﻟﻮﻧﺪي ﮐﻪ
ﺟﻠﻮش ﺑﻮد، ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت از ﮐﻨﺎرش ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﺬره؟ ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺻﺪاي ﻟﺮزان ﻣﯿﮕﻞ و ﻟﺤﻦ ﺗﻠﺦِ ﮐﯿﻮان دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم. ﯾﻌﻨﯽ
ﭼﺮا! ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم، ﺑﻪ ﮐﯿﻮان! ﻫﻤﺶ دارم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺶ. ﯾﻪ ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم. اﻻن دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﯿﺶِ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ رو
دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺻﺪاي ﻣﯿﮕﻞ ﺑﺎزم اﻓﮑﺎرم و ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ:
- ﮐﯿﻮان ﭼﺖ ﺷﺪه؟ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدم؟ ﭼﺮا داري ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮي؟
راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ. ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮده؟ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اون ﮐﻪ ﭘﺎﭼﻪ ﭘﺎره ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان
داﺷﺖ ﺧﻮدش و ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل در اﺧﺘﯿﺎرش ﮔﺬاﺷﺘﻪ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪم اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﻌﺪ ﻗﻀﯿﻪ اﺳﺖ. ﺑﺎزم ﻓﮑﺮ ﮐﯿﻮان ﻣﺜﻞ ﺧﻮره ﺑﻪ
ذﻫﻨﻢ اﻓﺘﺎد. دﺳﺘﻢ ﻣﺸﺖ ﺷﺪ. اﯾﻦ روزا ﺑﺎ ﺗﻤﻮم ﺗﻨﺎﻗﻀﺎي ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ اﺣﺴﺎس ﺷﯿﺮﯾﻦ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم و اﺻﻼ ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮐﯿﻮان آدﻣﯿﻪ ﮐﻪ
دﺧﺘﺮا ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ارزش و دارن. اﯾﻦ و ﺑﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪ دﺧﺘﺮاي ﻣﺘﻔﺎوت و ﺑﺎ ﺻﺪاﻫﺎي ﭘﺮ از ﻋﺸﻮه ي ﻣﺘﻔﺎوت ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽ
دادم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻗﻄﻊ ﺗﻠﻔﻦ ﭼﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ رو ﻟﺒﺎش ﺑﻮد. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻢ.
- ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﭘﺮ از ﺳﺮديِ ﮐﯿﻮان از اﻓﮑﺎرم ﺟﺪا ﺷﺪم. ﺗﮑﻮنِ ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮردم و ﭘﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎش و روي ﺧﻮدم زوم
ﺷﺪه دﯾﺪم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻪ! وا! ﺧﺎك ﻋﺎﻟﻢ! ﻫﻮاﯾﯽ ﺷﺪي آوﯾﺴﺎﻫﺎ! ﭘﺮ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻃﻮﺳﯽِ ﻣﯿﮕﻞ ﺧﯿﺮه
ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه ي ﮐﯿﻮان روي ﻣﻦ، روي ﮐﯿﻮان زوم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﭼﺸﻤﺎش آب آورده ﺑﻮد. ﺧﺪاي ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻪ؟ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﺑﯿﻦ ﮐﯿﻮان و ﻣﯿﮕﻞ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮد. ﻧﺘﯿﺠﻪ ي ﺗﻤﻮمِ ﺗﻠﺨﯽ ﻫﺎي ﮐﯿﻮان دﺳﺖ ﻫﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪه ي ﻣﯿﮕﻞ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از
اﯾﻦ ﺟﻠﻮي ﮐﯿﻮان ﺧﺮد ﻧﺸﻪ. آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﺑﻮد و روش ﺑﻪ ﻣﻦ. ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺻﻮرت زﯾﺒﺎ و ﺑﯽ ﻧﻘﺼﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم
ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﺎش ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﭼﮑﯿﺪ. دﻫﻨﻢ و ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻓﻘﻂ اﺻﻮات ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ازش
ﺑﯿﺮون ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﻣﯿﮕﻞ ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق ﻣﺤﻮ ﺷﺪ. اﻧﮕﺎر ﮐﻪ از اول ﻧﺒﻮده! وﻟﯽ ﻧﻪ! ﺑﻮي ﻋﻄﺮش ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻮا ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﻣﯿﮕﻠﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮده.
ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯿﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﺮاي ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻔﺮت از ﮐﯿﻮان ﮐﻞ وﺟﻮدم و ﮔﺮﻓﺖ. اون، اون ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ ﮐﺎر و ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﻣﯿﮕﻞ! ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ
درك ﮐﻨﻢ! اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ! ﺑﺎ ﺗﻤﻮم اﺣﺴﺎﺳﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺗﻮ وﺟﻮدم در ﻣﻮرد ﮐﯿﻮان رﯾﺸﻪ دواﻧﺪه ﺑﻮد ﻣﺒﺎرزه ﮐﺮدم و ﻫﻤﻪ ﺷﻮن و ﺗﺎر و ﻣﺎر
ﮐﺮدم. دﺧﺘﺮ ﺑﺮاي ﮐﯿﻮان ﯾﻪ ﺧﻮش ﮔﺬروﻧﯽِ ﻣﻮﻗﺘﻪ. ﭼﺸﻤﺎي زﯾﺒﺎ و ﭘﺮ از اﺷﮏ ﻣﯿﮕﻞ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﺎم ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﯽ
ﺧﯿﺎل و ﺳﻮت زﻧﺎن ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰِ ﮐﺎرش ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻗﺼﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﺎرش رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻪ. روي ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﮐﺎرش اداﻣﻪ داد. ﮔﻪ ﮔﺎﻫﯽ اﻧﮕﺎر
ﻓﮑﺮﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ از ذﻫﻨﺶ ﻋﺒﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮕﯽ ﻣﯽ زد.
ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪم از آدﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ...ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ دﺳﺘﻪ اي ﮐﻪ ﮐﯿﻮان و آدﻣﺎي ﺷﺒﯿﻪ اون ﺗﻮش ﻫﺴﺘﻨﺪ رو ﻧﺎم ﮔﺬاري ﮐﻨﻢ! آدﻣﺎي ﻫﻮس ﺑﺎز؟ ﻣﯿﮕﻞ ﺑﺮاش
ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ دﺧﺘﺮ ﻋﻄﺮ زده ي دﯾﮕﻪ اي اﯾﻦ ﺟﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد؟
ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﯾﺎد ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯽِ ﻣﯿﮕﻞ اداﻣﻪ ي ﮐﺎرﻫﺎم و در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ وﻟﯽ ﻣﯿﮕﻞ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﻬﺘﺎب ﮐﻪ
اﺻﻼ ازش ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﺳﺎده ﺧﻮدش و در اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺴﯽ ﺑﺬاره. اون ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﺑﻌﻀﯽ دﺧﺘﺮﻫﺎي
ﺳﺎده اﯾﻨﻪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯿﺸﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدت و ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل در ﺧﺪﻣﺖ ﻋﺸﻘﺖ ﻗﺮار ﺑﺪي!
اون روز ﺑﺎ اﻓﮑﺎرِ ﻣﻐﺸﻮش ﺗﻤﻮم ﺷﺪ. ﻣﻮﻗﻊ ﺳﻮار آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪن ﮐﯿﻮان ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش و رﺳﻮﻧﺪ و ﺳﻮار ﺷﺪ و دﮐﻤﻪ ي ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ و زد. ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ
ﺑﻬﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد و اﻧﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﮑﺮم و ﺑﺨﻮﻧﻪ ﺳﺮم و ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ.
- آوﯾﺴﺎ؟
ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻟﺤﻨﺶ ﺧﺎﺻﻪ؟ اﺣﺴﺎﺳﻢ رو ﺳﺮﮐﻮب ﮐﺮدم و ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم. وﻟﯽ اون ﺳﺮﺗﻖ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ
ﮐﻠﻤﻪ ي ﺑﻠﻪ رو از زﺑﻮﻧﻢ ﺑﺸﻨﻮه. واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎز ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:
- آوﯾﺴﺎ ﺧﺎﻧﻮم؟
ﻟﺤﻦِ ﮔﻔﺘﻦِ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﯾﻪ ﻃﻮري ﺑﻮد. ﯾﻪ ﻃﻮري ﺧﺎﺻﯽ ﮐﺸﯿﺪش. دﻟﻢ ﻗﯿﻠﯽ وﯾﻠﯽ رﻓﺖ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎش
ﮐﺸﯿﺪ. آﺳﺎﻧﺴﻮر اﯾﺴﺘﺎد و درﻫﺎ ﺑﺎز ﺷﺪ. ﯾﻪ ﭘﺎم ﺑﯿﺮونِ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻼﻓﮕﯿﺶ از ﺟﻮاب ﻧﺪادﻧﻢ و ﮐﻨﺎر زد و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟
از ﻟﺤﻦِ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ اﮔﻪ ﻟﻘﺐِ ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺸﻪ. ﺣﺲ ﺑﺪي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه اﻣﺎ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺖ! ﻧﺪاﺷﺖ؟
ﺳﺮِ ﺧﻮدم داد ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﻔﻪ ﺷﻮ آوﯾﺴﺎ ﺗﻮام اﯾﻦ وﺳﻂ ﺻﺪاي ﮐﯿﻮان و ﻫﯽ واﺳﻪ ﺧﻮدت ﻧﻘﺪ ﮐﻦ! ﺑﺎزم ﺻﺪاش اوﻣﺪ:
- دﯾﺪي ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻟﺒﺨﻨﺪ زدي؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم؟ ﮐﯽ؟ اﻣﺎ اﻧﮕﺎر واﻗﻌﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻟﺒﻢ ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪم و ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﮐﺎﻣﻞ از آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. اون ﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﯽ ﺷﺪه ﻋﺰﯾﺰم؟
ﻋﺰﯾﺰم! ﭼﺮا ﮐﯿﻮان اﻧﻘﺪر داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﭼﺮا ﻫﺮ روز ﺑﯿﻦِ ﺣﺮف زدﻧﺶ ﯾﻪ ﻣﺮز و ﺣﺪ و ﺣﺪود دﯾﮕﻪ اي رو ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ؟
اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدش و ﻣﻦ ﺑﻮد رو ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ، ﺗﺎ ﭼﯿﺰي ﺧﺮاب ﻧﺸﻪ. اﻣﺎ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﻧﻤﯽ
دوﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر دﯾﺪم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻣﻨﻔﯿﻪ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻨﻪ؟ اﻣﺎ اﮔﻪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺟﮑﻢ و ﺑﮕﻪ ﻣﻦ ﻋﺎدﺗﻤﻪ ﭼﯽ؟ ﻧﻪ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل! ﻧﻤﯽ
ﺧﻮاد ﺧﻮدم و ﺳﺒﮏ ﮐﻨﻢ!
- ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم.
ﺻﺪام ﮐﺴﻞ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ دﺳﺘﺶ و دور ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺤﮑﻢ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﻞِ ﺳﺮﯾﻌﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞِ
ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺸﺎد ﺷﺪه ام ﺑﻮد.
- ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮِ ﺟﺎش ﺑﯿﺎد! ﭼﻪ ﻃﻮره؟
و ﺑﻌﺪ ﺳﺮش و ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﺻﻮرﺗﺶ و ﻫﻢ ﻗﺪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﻼش ﮐﺮدم از دﺳﺘﺶ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﮑﻦ زﺷﺘﻪ! اﻻن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﺎد ﺑﺎ ﺧﻮدش ﭼﻪ ﻓﮑﺮي ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ رﯾﯿﺲ و ﮐﺎرﻣﻨﺪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪﻧﺪ؟ وﻟﻢ ﮐﻦ!
از ﻗﺼﺪ اﺳﻤﺶ و ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻣﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺳﻤﺶ و ﺑﻪ زﺑﻮن ﺑﯿﺎرم.
- ﻧﻤﯿﺸﻪ. اول ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ ﺑﺮﯾﻢ اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ.
ﺑﻬﻮﻧﻪ آوردم:
- ﻧﻤﯿﺸﻪ. ارﺷﮏ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ.
اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
- دروغ ﻧﮕﻮ! ﺧﻮدت اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﮔﻔﺘﯽ ارﺷﮏ و ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﻣﯿﻨﺎ ﺧﺎﻧﻮم و زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻦ واﺳﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻋﯿﺪ.
ﮔﻔﺖ ﺧﺮﯾﺪ ﻋﯿﺪ؟ دﯾﺪي ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﺷﺶ ﻣﺎه از اوﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮔﺬره و دو ﺳﻪ روز دﯾﮕﻪ ﻋﯿﺪه!
- ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎ ﺷﻠﻮﻏﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﭘﺸﺖ ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪ ي دوﻣﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎز اﺻﺮار ﮐﺮد:
- ﺑﺮﯾﻢ؟
و وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮت ﻣﻦ و دﯾﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ذوق ﮔﻔﺖ:
- آﻓﺮﯾﻦ ﻧﻪ ﻧﯿﺎر. ﭘﺲ ﻣﯽ رﯾﻢ.
و ﻣﻦ و ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﮐﺸﯿﺪ. در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﯿﻮان ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺶ دل ﺑﺒﻨﺪه در اﺻﻞ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ دل
ﺑﺴﺘﻪ. راﺳﺘﯽ ﮐﯿﻮان ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد؟ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﻔﺖ؟ وﻗﺘﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﺰرگ ﺑﺸﻪ؟ ﺑﺎ ﺗﻤﻮمِ اﺣﺴﺎس ﻫﺎ و ﺑﺎ ﺗﻤﻮمِ ﺗﻔﺴﯿﺮﻫﺎم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﺎزم ازش
ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻢ. ﻧﻪ ﮐﯿﻮان ﺑﺰرگ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ دﻧﯿﺎي ﺑﭽﮕﯽ ﻣﯽ زد! اون ﻫﻢ ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ! ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ
ﻣﻨﻪ! ﮐﯿﻮان ﺑﺰرگ ﺑﻮد و ﻓﺮقِ ﺑﯿﻦ ﺑﺪ و ﺧﻮب رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻮدش و آدم ﺑﺪه ي داﺳﺘﺎنِ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ي دﺧﺘﺮاي اﻃﺮاﻓﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﻫﻮاي دم ﮐﺮده ي داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﻋﻄﺮ ﮐﯿﻮان ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﻪ داﺧﻞ ﺷﺶ ﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم. ﯾﻪ ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻖ! دو ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻖ! ﺳﻪ ﻧﻔﺲِ
ﻋﻤﯿﻖ! اﺳﺘﺎرت ﻣﺎﺷﯿﻦ! ﺷﺮوعِ آﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ از ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﮐﻮه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﻤﺶ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ! اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻮن ﯾﻪ آﻫﻨﮓ و داﺷﺖ.
ﻟﺤﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ي ﺧﻮاﻧﻨﺪه و ﺻﺪاي زﻧﮓ دارش ﺑﺎز ﻫﻢ ﻓﻀﺎي ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺮ ﮐﺮد. ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدم و رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ و
ﭘﺮ از ﺷﻮر و ﺣﺮارت ﻋﯿﺪ ﻣﺮدﻣﯽ رو ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻣﻐﺎزه ﺑﻪ اون ﻣﻐﺎزه ﻣﯿﺮن و ﻣﯽ ﺧﻨﺪن.
زﻧﺪﮔﯽِ ﻣﻨﻢ ﺷﺎد ﺑﻮد، اﻣﺎ اﻻن... ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻮدم. اﺣﺴﺎﺳﻢ واﺳﻪ ﺧﻮدم ﮔﻨﮓ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﺤﯿﻂ در ﺑﺴﺘﻪ ي ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎ ﭘﺴﺮي ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ
ﺣﺮﻓﺎش و ﮐﺎراش واﺳﻢ ﻣﻬﻤﻪ. ﻃﻮري ﮐﻪ ﺣﺘﯽ دﺳﺖ ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻬﻤﻪ!
ﭼﺸﻢ ﻫﺎي اﺷﮑﯽِ ﻣﯿﮕﻞ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﻗﻄﺮه ﻫﺎي اﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ از ﭼﺸﺎش ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ و دﺳﺖ ﻫﺎي ﮐﻮﭼﮏ و ﻇﺮﯾﻒ ﻣﺸﺖ ﺷﺪه اي
ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎش رو ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ داد ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﮐﯿﻮان ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﺸﮑﻨﻪ. ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﯿﻮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻪ دوﺳﺘﺖ دارم و ﻣﻦ
ﺟﺪا از دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻢ، ﺟﺪا از اﺣﺴﺎس ﻫﺎم، اﻧﺘﻘﺎمِ ﺗﻤﻮمِ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﮔﺮﯾﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﮕﯿﺮم. اﯾﻦ و ﺳﺎده ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ
ﻣﯿﮕﻞ ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮐﯿﻮان ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده. اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ! واﻗﻌﺎ ﮔﯿﺠﻢ! ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ!
ﻣﺎﺷﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎد:
- ﭘﯿﺎده ﺷﻮ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام دمِ ﻋﯿﺪي ﺳﺒﮏ ﺳﺒﮏ ﺑﺸﻢ!
ﺳﺒﮏ ﺑﺸﻪ؟ وا! ﺧﺐ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﺳﺒﮏ ﺷﯽ! ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻮﺷﯽِ ﮐﯿﻮان زﻧﮓ ﺧﻮرد و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﻤﺎره ي روي ﺻﻔﺤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ زد. ﺑﺎ ﻟﺤﻦ
ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ و ﭘﺮ ارادﺗﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻠﻢ.
- ...
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮبِ ﺧﻮﺑﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﺟﺎن ﯾﻪ ﮐﻢ ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش!
ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﻣﺎدرش ﻓﻘﻂ ﺧﻨﺪﯾﺪ.
- ...
- ﭼﺸﻢ. ﭼﺸﻢ. ﭼﺮا اﻻن رو ﺑﻪ روي ﭘﺎرﮐﻢ.
- ...
ﺑﺎ ﻟﺤﻦِ ﻣﻌﺘﺮض ﺟﻮاب ﻣﺎدرش و داد:
- ﻣﺎﻣﺎن آﺑﺮوم و ﻧﺒﺮﯾــــــﺎ.
- ...
- ا ﻣﺎﻣﺎن؟ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم.
-...
ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ اﺷﺎره ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻢ. ﻣﻨﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺴﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮ و ﺗﻪ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدرش رو ﻫﻢ ﻣﯽ آورد ﮐﻨﺎرم ﻗﺪم ﻣﯽ زد. ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺧﺪاﻓﻈﯽ ﻫﻮل ﻫﻮﻟﮑﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ
وﺳﯿﻌﯽ زد و ﺑﺎ ﻫﻢ از ﺳﺮ در ﭘﺎرك ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ. دﺳﺘﺎش و ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﮐﺖ اﺳﭙﺮت ﻣﺸﮑﯿﺶ ﮐﺮد و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻔﺴﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻨﺎرم
ﻗﺪم ﻣﯽ زد. ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد! ﺣﺎﻻ ﭼﺮا روزه ي ﺳﮑﻮت ﮔﺮﻓﺘﻪ؟ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻗﺪم ﻣﯽ زدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ
ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮدن رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﭘﺎرك ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺑﻮد و ﺟﺰ دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻧﺒﻮد. ﮐﯿﻮان ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻄﻘﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﭘﺎرﮐﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﻣﻦ رو ﻣﯽ آورد.
ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺗﺎب ﻫﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد:
- ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ روي اﯾﻦ ﺗﺎب ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯽ دوﻧﻤﺎ، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ. ﻫﯿﺸﮑﯽ ﻫﻢ ﺣﺮﯾﻔﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ و از اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻪ.
ﺧﻨﺪﯾﺪم:
- از ﻫﻤﻮن اول ﻗﻠﺪر و زورﮔﻮ ﺑﻮدي.
ﺑﺎ اﻋﺘﺮاض ﻧﮕﺎم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ زور ﮔﻔﺘﻢ؟
ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم و ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﯽ ﻫﻮا ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دوﺳﺖ دارم ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ و ﺗﻮام ﻧﺎزم و ﺑﮑﺸﯽ، اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻫﺖ ﺑﺸﻢ. ﺑﻬﻢ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﯽ و ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ
ﻧﺎراﺣﺘﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ رو ﺑﮕﯽ. ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ از ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺎي زﯾﺎدﯾﺖ ﺑﻪ ارﺷﮏ ﺣﺴﺎدﺗﻢ ﻣﯿﺸﻪ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﻫﻤﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎﺗﻢ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ اي واي ﮐﯿﻮانِ
ﮐﯿﺎن ﺑﺎ اون ﻫﻤﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﺜﻞِ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه. دوﺳﺖ داره ﻣﺜﻞِ ارﺷﮏ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ذره از ﺳﻬﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﻫﺎ و دل ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ واﺳﻪ
ارﺷﮏ داري واﺳﻪ اون ﺑﺸﻪ.
ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد. و ﻣﻦ! ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺸﺎد ﺷﺪه ام رو ﺑﻬﺶ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم دﻫﻨﻢ ﻫﻢ ﺑﺎزه. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه
ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻮﺗﺎه ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- اﻻن ﻣﮕﺲ ﻣﯿﺮه ﻫﺎ!
ﻫﺮ ﻃﻮري ﺷﺪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﯿﺎم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدم. ﺧﺪايِ ﻣﻦ ﮐﯿﻮان ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟ ﻣﻌﻨﯽِ ﺣﺮﻓﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ داره؟ ﯾﻪ
ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﻏﻨﺞ رﻓﺖ. ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم ﺗﺎ اﮔﻪ ﺧﺪاي ﻧﮑﺮده ﻟﺒﺨﻨﺪ ژﮐﻮﻧﺪي روي ﻟﺒﻢ ﺑﺎﺷﻪ و ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم از ﺑﯿﻦ ﺑﺮه. ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﺑﻌﺪﯾﻢ ﻗﻮرت دادن
آب دﻫﻨﻢ ﺑﻮد. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ، اﮔﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اون ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ آرزو ﮐﺮدم ﮐﯿﻮان ﺑﻪ ﻣﻦ اﺑﺮازِ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﺮان ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮﯾﻮن
دﯾﮕﺮان اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮم، آرزوي دﯾﮕﻪ اي ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﮐﯿﻮان ﺑﺎزدﻣﺶ رو ﺑﺎ ﺻﺪا ﺑﯿﺮون داد و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺮا ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﯽ؟ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي از ﺣﺮﻓﻢ؟
ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮري ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ زﺑﻮﻧﻢ اوﻣﺪﻧﺪ:
- ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﮐﻨﻢ و دل ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺑﺸﻢ؟
از ﺳﻮاﻟﻢ ﺟﺎ ﺧﻮرد. ﺣﻖ داﺷﺖ. ﻣﻨﻢ ﺟﺎ ﺧﻮردم. اﻣﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﮔﻔﺖ:
- ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ. دوﺳﺘﺖ دارم. اﯾﻦ و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ دوﺳﺖ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ دوﺳﺘﺖ دارم ﭼﻮن دارم ﻣﺤﮑﻤﯿﺖ و ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ. داري زﻧﺪﮔﯿﺖ و ﺑﺎ ﭼﻨﮓ
و دﻧﺪون ﺳﺮِ ﭘﺎ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داري ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻃﻌﻢِ ﻣﺎدر ﺷﺪن رو ﻧﭽﺸﯿﺪي. ﯾﻪ ﻣﺎدري، ﯾﻪ ﻣﺎدرِ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده. ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ، ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﻪ، ﺧﺎص و
ﺑﭽﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ. ﺷﯿﻄﻨﺘﺖ ﻓﺮق داره ﺑﺎ دﻧﯿﺎي ﺑﺰرﮔﺎ. ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮاﺑﯽ و ﺧﻮدت ﻫﻢ از ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪي ﺗﻮ ﮐﻤﺎﯾﯽ ﻫﺎ اﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ روي
ﺧﻮدت ﻧﯿﺎري، ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺟﺪي. اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺨﺘﻠﻒ درﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ! ﺑﯿﺸﺘﺮِ دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ دور و ورم ﺑﻮدن ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﯾﻪ
ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ داﺷﺘﻦ. ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺷﺪن؛ ﺑﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ، ﻣﺎﻣﺎن، ﺑﺎﺑﺎ، اﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﻪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮدي. ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﮕﻢ... وﻟﯽ
ﺧﺐ ﻧﺒﻮدي!
وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم:
- ﭼﺮا ﻣﻨﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ آدﻣﯽ ﺑﻮدم. اﯾﻦ ﮐﻪ اﻻن اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺪم ﻫﻤﻪ اش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﺷﺮاﯾﻄﻪ ﺷﺎﯾﺪ دﺧﺘﺮاي اﻃﺮاﻓﺘﻢ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺸﺎﺑﻪ رو ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدن،
ﯾﮑﯽ ﻋﯿﻦِ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﺪن. ﻣﻦ ﺗﮏ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻫﺰارﺗﺎ ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ آدم ﺗﻮ ﺟﺎي ﺟﺎي اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ رو داره و ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﭼﻮن
ﭼﺎره اي ﻧﺪاره.
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﺮد. ﺳﺮش و اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و دﺳﺖ راﺳﺘﺶ و روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
- وﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﯿﮕﻪ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﺑﺎ ﻫﺰارﺗﺎ ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ ﺷﺒﯿﻪ اوﻧﺎﯾﯽ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
ﻣﺎت ﻣﻮﻧﺪم. ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ ﮐﯿﻮان اﯾﻦ ﻃﻮر اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺑﻮدن و ﻣﻈﻠﻮم ﺑﻮدن ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﺶ و ﺑﮕﯿﺮم اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺸﺮ زدم. آوﯾﺴﺎ ﭼﯽ
ﮐﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﮑﻨﯽ؟ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺗﻮام ﺑﺸﯽ ﯾﮑﯽ از اون ﻫﺰارﺗﺎ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ رﻧﮓ و وارﻧﮕﺶ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ اﺳﺘﻔﺎدش و ﮐﺮد ﻣﺜﻞِ ﯾﻪ دﺳﺘﻤﺎل
ﮐﺎﻏﺬي اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه دورت ﺑﻨﺪازه؟ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪم. دو ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻣﻘﻄﻊ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺸﯿﺪم و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- وﻟﯽ ﺗﻮ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞِ ﺳﯿﻨﺎﯾﯽ.
ﺑﻪ ﺗﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد روش ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺻﺪاي ﻏﺮور ﺷﮑﺴﺘﻪ اش و ﺷﻨﯿﺪم. ﮐﯿﻮانِ ﮐﯿﺎن، ﭘﺴﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻪ
ﻫﺎش ﻣﻐﺮور ﺑﻮد و دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﯿﭗِ ﭘﺴﺮﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞِ ﮐﯿﻮان را دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ اﺷﺎره ي ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ از ﻃﺮف ﮐﯿﻮان ﻫﻤﻪ ﺟﻮره ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻮدﻧﺪ، ﺣﺎﻻ
داﺷﺖ از اﺣﺴﺎﺳﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و از ﺗﮏ ﺑﻮدنِ ﻣﻦ ﺑﺮايِ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ، و ﻣﻦ، ﺑﻪ راﺣﺘﯽِ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ﺑﻪ ﺗﺎﺑﯽ ﮐﻪ در ﺑﭽﮕﯽ رويِ اون ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮد
اون و ﺑﺎ دﯾﮕﺮي ﯾﮑﺴﺎن ﮐﺮدم. ﻓﻬﻤﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻧﺪاري. ﻓﻬﻤﻮﻧﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﯿﺴﺖ. دروغ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﺑﯿﻦِ ﻧﻔﺮت و
ﺗﺮس و ﺑﯿﺰاري از ﮐﯿﻮان را ﻃﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪ رﺳﯿﺪم. ﺑﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﻮدنِ ﮐﯿﻮان ﺑﺮاي ﺧﻮدم رﺳﯿﺪم. اﻣﺎ رﺳﯿﺪم! ﻣﻬﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد و واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر
ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﻋﺸﻖ و ﻧﻔﺮت ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺳﻤﺖ ﺗﺎﺑﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم و آﻫﺴﺘﻪ روش ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﻨﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ و ﺗﺎبِ ﮐﻨﺎرﯾﺶ رو اﺷﻐﺎل ﮐﺮدم.
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ﻫﺴﺖ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ. ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻦِ ﻣﯿﮕﻞ ﺣﺴﯽ ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻪ اي ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎ
ﻣﻦ ﺑﮑﻨﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎت ﻧﺪﯾﺪم، اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻼﻗﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻬﻢ داري ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﮐﯿﻨﻪ رو ﺑﮕﯿﺮه، وﻟﯽ ﻣﺜﻞِ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯿﻨﻪ اي ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮدي.
ﺟﻤﻠﻪ ي آﺧﺮ و ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺖ، اﻣﺎ راﺳﺖ ﮔﻔﺖ، وﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮﯾﻮنِ ﻣﯿﮕﻞ!
- ﻗﺒﻮل ﻧﺪاري ﻧﺎﻣﺮدي ﮐﺮدي؟
- ﻧﻪ!
ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ. ﺷﮏ ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ! اون وﻗﺖ ﭼﺮا؟
- ﺑﻪ ﻫﻤﻮن دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻞ ﯾﻪ ﺳﺮي ﺷﺐ ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﮐﺲِ دﯾﮕﻪ اي ﻣﯽ ﮔﺬروﻧﺪ.
ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. اﯾﻦ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ اداﻣﻪ داد:
- ﻣﯿﮕﻞ دو ﻫﻔﺘﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﺻﺮار ﺷﺪﯾﺪ ﭘﺪرش ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮده ﺑﻮد. اون ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺷﺪه ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﺎﻫﺎش دوﺳﺘﯿﻢ و اداﻣﻪ ﻣﯽ دادم ﺧﺎﺋﻦ
ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺷﺪ. اﯾﻦ و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
- وﻟﯽ اون ﺑﺎ ﺗﻮ...
ﺳﺮخ ﺷﺪم. ﺧﺐ ﺣﯿﺎم ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ اداﻣﻪ ﺑﺪم. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯿﮕﻞ ﺑﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﺳﺮي اﺗﻔﺎق ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ اﻓﺘﺎد در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺪ و ﻣﺮزي ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻞ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد. اﻣﺎ، ﻧﺎﻣﺰدي ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺑﺮاش
در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ از ﻣﻦ ﺳﺮﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﯿﮕﻞ ﻋﻼﻗﻪ رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ دﯾﺪم. اون ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻋﻼﻗﻪ
داره و ﺑﺎ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﯿﺶ و اداﻣﻪ ﺑﺪه ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﺎﻧﺖ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻪ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ. واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري از ﺧﻮدم دورش ﮐﺮدم.
ﺑﯽ ﻫﻮا ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭘﺲ ﻣﻦ اﻧﺘﺨﺎب دوﻣﻢ.
و ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- دروغ ﭼﺮا! ﻣﯿﮕﻞ ﮐﺎرِ ﻣﻦ و راﺣﺖ ﮐﺮد و ﻣﻦ رو آدم ﺑﺪه ﻧﮑﺮد.
اوﻫﻮ!
- در ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﻣﯿﮕﻞ آره اﻣﺎ ﺑﻘﯿﻪ؟
- ﺑﻘﯿﻪ؟
- آره ﺑﻘﯿﻪ ي دﺧﺘﺮا.
ﺧﻨﺪﯾﺪ.
- ﮐﺠﺎش ﺧﻨﺪه داﺷﺖ؟
ﺟﺪي ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻪ ﺳﺮﯾﺎ ﻫﺴﺘﻦ ﺣﺘﯽ ﻻﯾﻖِ اﯾﻦ اﺳﻢ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ. ﺑﻘﯿﻪ اي ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﻮدم. ﻣﻦ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺮدم. از ﻫﺮ ﻧﻈﺮ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ و دﻟﻢ ﺳﯿﺮه
و اون دﺧﺘﺮا ﮐﺴﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮاﺣﻞ رو ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻃﯽ ﮐﺮدم. ﻫﻤﯿﻦ! ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻦ!
ﻣﻨﻈﻮرش و ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﺳﺮم و ﺗﮑﻮن دادم و ﺳﺮخ ﺷﺪم. ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮه! ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ!
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ؟
- آره!
ﺑﺎ دﺳﺘﺶ درﺧﺘﯽ رو ﻧﺸﻮن داد:
- اون ﺧﺎﻧﻮم و آﻗﺎ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ زﯾﺮ درﺧﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ؟ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ!
ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم.
ﺑﻪ زﻧﯽ ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﻗﻬﻮه اي رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ و ﺷﺎل ﮐﺮم رﻧﮕﺶ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﺧﺎص ﺑﻪ ﺗﯿﭙﺶ داده ﺑﻮد و ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﯿﻮان زﻣﯿﻦ ﺗﺎ
آﺳﻤﺎن ﻓﺮق داﺷﺖ. ﻣﻦ از اون ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﮐﯿﻮان ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎدرﺷﻪ و ﻗﺪ و ﻗﻮاره اش ﺑﻪ ﭘﺪرش رﻓﺘﻪ. ﺗﻘﺴﯿﻢ
ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدا! ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم و ﮐﯿﻮان ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ و ﮔﻮﺷﻪ ي ﻟﺒﺶ ﮐﺸﯿﺪ. اﺧﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- اون ﮐﺎر و دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻦ.
و ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ دﻧﺪون ﻫﺎم ﻓﺸﺎر ﻣﯽ دادم اﺷﺎره ﮐﺮد. از ﺗﻌﺠﺐ و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮑﻦ!
ﺳﺮﯾﻊ ﻟﺒﻢ و از ﺣﺼﺎرِ دﻧﺪون ﻫﺎم آزاد ﮐﺮدم. از ﺣﺮﮐﺎﺗﻢ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺟﺬﺑﻪ ي ﺧﻮدش رو ﺣﻔﻆ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﻣﺎدرش ﺑﺎ
ذوﻗﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش و ﺑﻪ رو ﺑﻪ روم رﺳﻮﻧﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ.
ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ اول ﻣﻦ ﺳﻼم ﻧﮑﺮدم. آﻫﺴﺘﻪ ﺳﻼم ﮐﺮدم. ﻣﺎدرش از ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦِ ﺑﺎ ﻧﻤﮑﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻋﺰﯾﺰم ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﻮان ﺗﻮ رو ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺗﻤﻮم ﮐﺮده.
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺮﻓﺶ و واﺳﻪ ﺧﻮدم دودوﺗﺎ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﮐﺮدم. اول ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﺷﺪ، اﻣﺎ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﺳﮑﻪ ام اﻓﺘﺎد. ﭼﯽ؟ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ از ﭼﯿﺰي ﺧﺒﺮ داره؟ ﻣﺘﻌﺠﺐ و
ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺳﺮم و ﺑﺎﻻ آوردم و ﺑﻪ ﻟﺒﺎي ﺧﻨﺪون و ﺻﻮرت ﺳﺮخ ﺷﺪه از ﺧﻨﺪه ي ذوقِ ﮐﯿﻮان ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﻮدم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﭙﺮدم. ﭼﯽ ﺑﻪ ﭼﯽ
ﺷﺪ؟ در ﺣﺎلِ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎش ﻫﻢ وارد ﻋﺮﺻﻪ ﺷﺪ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﭘﺴﺮ و ﻣﺎدر دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ دادﯾﺪ و دﺧﺘﺮ ﻣﻦ و اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ!
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ي ﺷﺎدي اﻣﺎ ﺑﺎزم وﻗﺘﯽ ﺟﻤﻠﻪ ي ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه رو ﺣﻼﺟﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻨﺪه ﺣﺴﺮت ﺧﻮردم! "دﺧﺘﺮِ ﻣﻦ!" اي
ﮐﺎش ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻦ ﻫﻢ اﻻن زﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻦ ﻟﻔﻆ رو واﺳﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. اﻧﮕﺎر از ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ام ﭘِﯽ ﺑﻪ اﻓﮑﺎرم ﺑﺮدن ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻃﻨﺰ و
ﺷﻮﺧﯽ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺧﻮش ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺎدرش در ﻋﯿﻦ ﺷﻮﺧﯽ و ﺧﻨﺪه روي ﮐﻠﻤﻪ ي ﻋﺮوسِ ﻗﺸﻨﮕﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ داﺷﺖ و ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻣﻨﻢ ﻓﻘﻂ رﻧﮓ ﻋﻮض ﮐﺮدن
ﺑﻮد، از آﺑﯽ ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰ، ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﺑﻨﻔﺶ. ﮐﯿﻮان ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺘﺎي ﻣﻦ و ﻣﯽ دﯾﺪ ﻏﺶ ﻏﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﺑﺎش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد دم در آورده
ﺑﻮد. از اﯾﻦ ﻓﮑﺮم ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻨﻢ ﮐﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻧﺒﻮدﻣﺎ. ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺮار ﺑﻮد ﻓﯿﻠﻢ و اﮐﺸﻦ ﮐﻨﻢ و اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮم ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ آي ﮐﯿﻮت در ﺣﺪ ﻣﯿﮕﻮ ﻧﯿﻢ ﭘﺰه! ﻣﮕﻪ ﮐﯿﻮان واﺳﻪ ات ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﺪاد؟ ﺟﻮ ﺑﺮِت داﺷﺘﻪ ﻫﺎ! دﻗﯿﻘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاي از ﭼﯽ اﻧﺘﻘﺎم
ﺑﮕﯿﺮي؟ ﺧﺐ اﯾﻨﻢ ﺣﺮﻓﯿﻪ! وﻟﯽ آﺧﻪ! ﻫﯿﭽﯽ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل! ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم از اﻓﮑﺎرم ﺟﺪا ﺑﺸﻢ و ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺗﺮ ﺑﺮﺧﻮرد
ﮐﻨﻢ. اون ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎي ﮐﯿﻮان ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺎﻣﺰه ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻠﻤﻪ اي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ واﺳﻪ ﺗﻮﺻﯿﻒ راﺑﻄﻪ اي ﮐﻪ ﺑﯿﻦِ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ
و ﺑﺎﺑﺎش ﺑﻮد ﺑﮕﻢ.
ﻣﻮﻗﻊ ﭘﯿﺎده ﺷﺪن ﮐﯿﻮان ﺻﺪام ﮐﺮد. ﺧﻢ ﺷﺪم و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ اون ﮐﻪ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻦ و ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم:
- ﺑﻠﻪ؟
ﺗﻮ ﭼﺸﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎ!
ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ادا ﮐﺮد ﻫﯿﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮد. ﻫﻮا ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﯾﻪ ﻃﻮري ﻗﻠﻘﻠﮏ آور ﺑﻮد. ﺑﯽ ﻫﻮا اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻮد رو ﮔﻔﺘﻢ:
- ﮐﯿﻮان ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ زود ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ رﺳﻦ زود ﻫﻢ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﯽ ﺷﻦ!
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد. ﺑﯿﻦ ﺧﻨﺪﯾﺪن و ﻧﺨﻨﺪﯾﺪن ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ اﻋﺘﻘﺎدم و ﻣﺴﺨﺮه ﮐﺮده ﺑﻮد و اﯾﻦ و دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﺗﻤﻮم
ﺗﻼﺷﺶ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪش و ﺣﺬف ﮐﻨﻪ و ﮔﻔﺖ:
- آﺧﻪ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎدا ﭼﯿﻪ دﺧﺘﺮ؟
ﺷﻮﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ. اﺣﺴﺎﺳﻪ دﯾﮕﻪ! ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺸﯿﻦ!
در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﻪ در ﻃﺮف ﺧﻮدش ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد. ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﻢ داري رو ﺑﮕﻮ!
ﺗﻮ ذاﺗﺖ ﻣﺮده! ﻣﻦ اﻣﺮوز ﮐﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم، اﯾﻨﻢ ﻫﯽ ﻣﻦ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ رو ﻫﻮا ﺣﺮﮐﺘﻢ و ﻗﺎﭘﯿﺪ:
- ﺗﻮ ﻣﺚ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺮف آدم ﺳﺮت ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻫﺎ! ﻧﮕﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر و ﻧﮑﻦ؟ ﺑﺎﯾﺪ از روشِ دﯾﮕﻪ اي ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ؟
ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ. ﯾﺎ ﺟﺪه ﺳﺎدات! از ﭼﻪ روﺷﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻪ؟ ذﻫﻦِ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ +! ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺖ اون ﺳﻤﺖ ﺑﺪا! ﮐﯿﻮان ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪه ام
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻨﺤﺮف!
زﯾﺮِ ﻟﺐ ﻏﺮﯾﺪم:
- ﺑﻤﯿﺮ!
ﺑﯽ ﺷﻌﻮر از ﻗﺼﺪ اﯾﻦ ﺣﺮف و زده ﺑﻮدا! ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮم ﺑﺮﯾﺰه! ﻣﻨﻢ ﺳﻮﺗﯽ! ﻗﺸﻨﮓ آﺗﻮ دادم دﺳﺘﺶ! ﺟﻮ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ:
- ﺑﮕﻮ آوﯾﺴﺎ!
ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮدم:
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ آﺧﻪ؟
- اﺣﺴﺎﺳﺖ و!
ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ دﻓﻌﻪ واﺳﻢ اﻋﺘﺮاف در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎي ﺳﻪ رﻧﮓ ﮐﯿﻮان ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﺴﻠﯽ ﻣﯽ زد. ﺑﯿﺸﺘﺮ
دﻗﺖ ﮐﺮدم! ﯾﻪ ﮐﻤﻢ ﺗﻮش ﺳﺒﺰ ﺑﻮد. اﻻن رﻧﮕﺶ ﻃﻮﺳﯽ ﻧﺒﻮد. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺗﯿﺸﺮت ﻃﻮﺳﯽ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺸﻢ ﺑﺎ ﺗﯿﺸﺮﺗﺶ ﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ. ﯾﻪ ﻧﻔﺲِ
ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم:
- ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯿﻮان!
ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ! دﺳﺖ دﺳﺖ ﮐﺮدم.
- واﺳﻪ ام... ﻣﺜﻞِ... ﺑﻘﯿﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ... اﻣﺎ...
ﺑﺎزم ﺑﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪﻧﺶ اداﻣﻪ داد.
- ﮐﯿﻮان ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽِ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ اﻻن دو ﻧﻔﺮم. ﻣﻦ و ارﺷﮏ!
ارﺷﮏ رو ﻣﺤﮑﻢ و ﻫﺠﯽ ﺷﺪه اَدا ﮐﺮدم. اداﻣﻪ دادم:
- ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﻮم وﺟﻮد ﻋﺎﺷﻖ ارﺷﮏ ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﺎﯾﺪ ارﺷﮏ و ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ ﺧﻮدش ﺑﺪوﻧﻪ، ﭼﻮن...
ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﻣﯽ آوردم؟ واﻗﻌﯿﺖ و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺪوﻧﻢ ﮐﺎري ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮگ ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ ﺷﺪ؟ اﺷﮏ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻫﺠﻮم آورد.
- ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﯽ ﮐﺲ ﺷﺪن ارﺷﮏ ﺷﺪم و ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺧﻮام واﺳﻪ اش ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﯽ ﮐﺲ ﺷﺪن ﺧﻮدﻣﻢ ﺷﺪم، ﭼﻮن...
ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻠﻤﺎت و ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﺴﺎزم و ﺟﻤﻠﻪ ﺑﮕﻢ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﺮﭼﯽ از ﺣﺮف زدن ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم از ذﻫﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪه و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ
ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﻌﻞ و ﻓﺎﻋﻞ و ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﭽﯿﻨﻢ. دﺳﺖ ﮐﯿﻮان روي دﺳﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر داد و ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ! ﺧﻮدت و ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ! ﺑﻬﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮات ﯾﻪ ﮐﻮه ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎﺷﻢ. دوﺳﺖ دارم ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ!
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ ﺻﺎف از ﭼﺸﻤﻢ ﭼﮑﯿﺪ و ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺧﻂ ﮐﻮﭼﯿﮏ رو ﮔﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ. آروم آروم ﮔﻔﺘﻢ. ﻫﻤﻪ ي ﺻﺤﻨﻪ ي ﺗﺼﺎدف
و! ﻫﻤﻪ ي دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺎزي ﻫﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ از ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ. در آﺧﺮ ﻓﻘﻂ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻀﺎي ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺗﻤﻮم ﺳﻌﯿﻢ و ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ، اﻣﺎ ﺧﺐ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺳﺮم ﺧﻠﻮت ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻘﺼﺮي ﺟﺰ ﺧﻮدم ﺗﻮ اون ﻗﻀﯿﻪ ﻧﻤﯽ
دﯾﺪم.
ﺳﺮم رو ﺳﯿﻨﻪ ي ﮐﯿﻮان ﺑﻮد و اون آﻫﺴﺘﻪ ﭘﺸﺘﻢ رو ﻧﻮازش ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد آروﻣﻢ ﮐﻨﻪ. آروم ﺷﺪم. ﮐﯿﻮان از ﺧﻮدش ﮐﻤﯽ ﺟﺪام ﮐﺮد و
زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
- آوﯾﺴﺎ ﻣﻦ ارﺷﮏ و دوﺳﺖ دارم، اﻣﺎ ﺧﺐ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺣﺴﺎدت ﻣﯽ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ!
ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺘﻢ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺜﻼ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻋﺎدﺗﯿﻪ ﺑﻬﺶ ﯾﺎد دادي ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮه ﺟﻠﻮ ﻣﻦ ﻟﺒﺎت و ﺑﻮس ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻫﺎن؟ اي ﺑﺎﺑﺎ! ﻧﻤﯿﮕﻪ دلِ ﺑﺎﺑﺎش ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﯿﻦِ زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﻮن ﮔﯿﺮ
ﮐﺮده ﻫﻮاﯾﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟
دﻟﻢ ﯾﻪ ﻃﻮري ﺷﺪ. ﻟﺤﻦ ﺑﺎﺑﺎ رو ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﺎص ﮔﻔﺖ، ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﺎص ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎص! ﭘِﭻ ﭘِﭻ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﯿﻮان؟
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- ﮐﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺪش ﺑﯿﺎد اول زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻪ ﭼﮏ ﺑﺰﻧﻪ ﻧﻪ ﭼﻮﻧﻪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺸﻪ؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻢ:
- وﻟﯽ ﺗﻮ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺑﻪ ارﺷﮏ ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!
ﭼﺸﻤﮏ زد:
- اون اﺧﻤﻪ واﺳﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻟﻢ و ﺳﻮزوﻧﺪ!
ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم. ﺟﻮن ﺑﻪ ﺟﻮﻧﺶ ﮐﻨﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞِ + رو ﻫﻤﻪ اش ﻣﯽ ﮐﺸﻪ وﺳﻂ!
- ﮐﯿــــــــﻮان!
ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- ﺟﺎﻧــــــــﻢ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم.
*****
- آوﯾﺴــــــﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدي؟ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻬﺘﺎب و ﺳﺮﻣﻪ ﻣﯿﺮي و زود ﻣﯿﺎي؟
ﮐﯿﻮان در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ و ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد از ﺗﻨﺶ در ﻣﯽ آورد ﺑﻬﻢ ﻏﺮﻏﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻊِ ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
-وا! ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻬﺘﺎب و ﺳﺮﻣﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﯾﺪ ﻟﺒﺎس ﻓﺲ و ﻓﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ! ﺑﻌﺪﺷﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم و ﻣﯿﻨﺎ و ﺳﺘﺎره ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺳﺮ ﻣﯽ
زدم!
ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ارﺷﮏ رو دﯾﺪم ﮐﻪ از ﺧﻨﺪه زﯾﺎد رو زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد. از ﺧﻨﺪه اش ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ:
- ﭼﺮا ﻣﯽ ﺧﻨﺪي ارﺷﮏ؟
ﺑﺮﯾﺪه ﺑﺮﯾﺪه ﮔﻔﺖ:
- آرا و ﺑﺎﺑﺎ رو!
و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺑﻪ آرا ﮐﻪ ﺑﺪون ﭘﻮﺷﮏ رو ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ. ﺑﭽﻪ ي دو ﺳﺎﻟﻪ ي ﻣﻦ
ﺧﻮدش ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﭼﻪ ﺧﺮاب ﮐﺎري ﮐﺮده. ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ارﺷﮏ ﺧﻨﺪﯾﺪم:
- ﺣﻘﺘﻪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ اﻧﻘﺪر ﺷﻌﺎر ﻧﺪي ﺑﭽﻪ ﺑﺪون ﭘﻮﺷﮏ آزادي داره!
ﺧﻮدﺷﻢ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﻤﺖ ارﺷﮏ ﺧﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- اﻧﻘﺪر ﻧﺨﻨﺪ ﺻﻠﻮاﺗﯽ. ﺳﺮي ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺬارﻣﺶ رو ﺷﮑﻢِ ﺗﻮآ!
ارﺷﮏ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻓﺮار ﮐﺮد. ﭘﺴﺮِ ﻣﻦ، ﭘﺴﺮِ آرا اﻻن ﭘﻨﺠﻢ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﺑﻮد و دو ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻋﺎﺷﻖ آرا و ﭘﺪرش
ﺑﻮد. اﻧﻘﺪر راﺑﻄﻪ ي ﮐﯿﻮان و ارﺷﮏ ﺟﯿﮏ ﺗﻮ ﺟﯿﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺮدا ﯾﻪ ﺳﺮي ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻦ. ﻓﺮدا دوازده ﻓﺮوردﯾﻦ ﺗﻮﻟﺪ ارﺷﮏ ﭘﺴﺮم
ﺑﻮد و ﻣﻦ و ﮐﯿﻮان ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي زﯾﺎدي ﺑﺮاي ﺷﺎد ﮐﺮدن ﺗﮏ ﭘﺴﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﻤﻮن داﺷﺘﯿﻢ.
ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ، ﺧﯿﻠﯽ! و ﻓﻘﻂ اﯾﻦ و ﻣﺪﯾﻮن دﻋﺎي ﺧﯿﺮ اون ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮﯾﻢ ﮐﻪ از ﻣﻦ دور ﻫﺴﺘﻦ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮑﻦ. اﯾﻦ روزﻫﺎ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﺮ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮﺷﻮن و ﺑﻪ وﺿﻮح اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽِ ﻣﻦ اون ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻦ!
و ﻣﻦ، آوﯾﺴﺎ ﺑﺰرﮔﯽ، ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻨﺎر ﮐﯿﻮان ﮐﯿﺎن، ﻫﻤﺴﺮي ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻫﺴﺘﻢ، در ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻃﺮﺣﺶ رو ﮐﺸﯿﺪه زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺑﺎ
ﻫﻤﺴﺮم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم، ﭘﺨﺘﻪ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻢ و ﻃﻌﻢِ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯽ ﭼﺸﻢ. ﻃﻌﻢِ ﻋﺸﻖ، ﻃﻌﻢِ ﻣﺎدر، ﻃﻌﻢ دﯾﺪن ﻣﻬﺮ ﭘﺪر ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاش و از
اﯾﻦ دﯾﮑﺘﻪ ي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻪ و اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮم.
- ﻣﺎﻣﺎن! ﻣﺎﻣﺎن! ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺪات ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!
ﺑﺎ ﺻﺪاي ارﺷﮏ از اﻓﮑﺎرم ﺟﺪا ﻣﯿﺸﻢ و رو ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ :
- ﮐﺠﺎس؟
ﻣﺮﻣﻮز ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- ﺗﻮ اﺗﺎق.
ﺻﻠﻮاﺗﯽ از اﻻن ﺷﯿﻄﻮن ﺑﻮد و از دﯾﻮارِ راﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻣﺜﻞِ ﮐﯿﻮان از ﺳﻦ ده ﺳﺎﻟﮕﯽ + ﻣﯽ زد ﺑﭽﻪ ام!
ﺑﺎ ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎي ﺧﺮﯾﺪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪم. ﮐﯿﻮان ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ ي ﺣﻤﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺎﻧﻮمِ ﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﺎت و ﺑﭙﻮش، ﻣﻦ زودﺗﺮ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ!
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم از ﺣﺼﺎر دﺳﺘﺎش ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم:
- ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮدا ﺑﺒﯿﻨﯽ.
ﺧﻨﺪﯾﺪ و در ﺗﻘﻼ ﺑﺎ ﻫﻢ روي ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎدﯾﻢ.
- ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
- اوﻫﻮم!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺳﺮش و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﯽ آورد. اون ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي ﻫﺮدوﻣﻮن ﻣﻮج ﻣﯽ زد دوﺳﺖ
داﺷﺘﻦ ﺑﻮد.
پایان
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: رمان ایرانی ، ،
برچسبها: